Katarzyna Proniewska jest twórczynią tworzącą z perspektywy antropocenu. Według tej koncepcji wpływ człowieka na środowisko jest tak znaczny, że można uznać że żyjemy w epoce geologicznej w której przyroda i tworzona przez człowieka kultura nie należą do odrębnych światów, tylko współtworzą jedno środowisko. „Laboratorium ciał roślinnych” jest wystawą żyjących i martwych form rzeźbiarskich, dokumentacją procesu powstawania kształtów, w których żywe rośliny stały się częściami procesu powstawania monstrualnych ciał zwierzęco-ludzkich.
Obserwacja i dokumentacja cierpienia kształtowanych ciał roślinnych będącego częścią procesu powstawania nowej formy stanowi wewnętrzne doświadczenie artystki i staje się jej mocą twórczą. Wytwarzanie ran na ciele roślinnym, amputacje i perforacje zapisujące się jako blizny i stygmaty, tworzą tekst pamięci ujawniający drastyczność przeprowadzonego procesu. Odczytanie roślinnych inskrypcji na wytworzonym ciele pozwala na dotarcie do źródeł bólu i okaleczenia, będących elementami procesu tworzenia i przetwarzania nowych form, w których elementy żywe zostały zespolone z cząstkami martwej materii, jak plastik szkło, metal. W wykonanych w procesie laboratoryjnym rzeźbach zapisany jest ból żywej materii roślinnej, który stanowi pierwotną pamięć nowoczesnych ciał skonstruowanych z żywych i martwych elementów. Roślinno-technologiczne ciała wpisane w ludzko-zwierzęce imaginarium tworzą mitologię nowej ery i zarazem wpisują się w kulturową tradycję chrześcijańskiego doświadczenia, które doświadczenie cielesne przetwarza na doświadczenie mistyczne i duchowe. Artystka zadaje pytanie o cielesność doświadczenia duchowego i odsłania kondycję bycia w ciele jako dwoistości odczuwania siebie w porządkach niematerialności i materialności „ja”. Współbycie z materią roślinną wytwarzającą raniące kolce i stopienie się z nią jest artystycznym procesem kreacji mistycznego doświadczenia, w toku którego powstaje umęczone i zarazem niezniszczalne roślinno-zwierzęco-ludzkie ciało chwalebne. Niepokojąca niejednoznaczność i nieoczywistość związku technologii ze światem zwierzęco-ludzko-roślinnym, w obiektach wytwarzanych przez artystkę, których elementy żywe rosną zgodnie z zasadami i prawami wzrostu i umierania podczas artystycznego eksperymentu, odsyła do doświadczeń na ciałach ludzkich i tolerowanego kulturowo okrucieństwa wobec zwierząt. Wyobrażenie o współbyciu w ciele nieorganicznych protez, żyjących w nim organizmów roślinnych i zwierzęcych zarówno budzi odrazę, jak i stawia przed oczami fantazmatyczny obraz psucia się, rozpadu i martwego ciała, stającego się przestrzenią życiową dla żywych organizmów. Istotą tego artystycznego doświadczenia jest poruszanie się w obrębie fragmentów ciała, jego często nierozpoznawalnych części. Duchowe doświadczenie i doskonalenie się pozostaje w sprzeczności z obrazem niekompletności martwego ciała zamieszkanego przez inne formy życia. Symbolem duchowej doskonałości jest ciało jako całość, a także jego nieskazitelna czystość. Rośliny i martwa materia znajdująca się wewnątrz ciała odsyłają do nieczystości i chorób, związanych z materialnością zniszczeniem i dosłownością materialnej śmierci. 
Świadomie wykonane żywe twory Katarzyny Proniewskiej stawiają też pytanie o nowoczesne doświadczenie macierzyństwa w świecie biologiczno- technologicznych form.

Wernisaż 3 marca 2016 / godz. 18:00
wystawa do 15 kwietnia 2016